Tag Archives: bbicht

Lagere school (2)

11 jun

Het hoofd der school laat zich gelden

Akkefietjes

Aan de schandpaal

De lagere school te Obbeeg (Obbicht) stond onder leiding van meester Beek, hoofdonderwijzer en hoofd der school. Een lange en bovendien strenge man, een autoriteit.  Hij gaf uiteraard les aan de hoogste klassen.
Op een gegeven moment maakte ik met hem kennis. Ik werd bij hem geroepen in zijn klaslokaal tijdens zijn lesuur. Er was gerapporteerd, dat ik gevochten had. Dat leek mij zeer onwaarschijnlijk, ik had niet eens het lef om te vechten. Ik kon mij dan ook geen enkele akkefietje herinneren, dat op vechten leek. Even was ik gevleid, dat ik als vechtersbaas werd aangezien, maar dat ging snel over.

Ten overstaan van de klas, waarin ik een aantal klunzen uit de straat herkende, werd ik aan de schandpaal genageld. Terwijl helemaal niet vaststond of ik wel iets onoorbaars had gedaan. De hoofdonderwijzer zei, dat als ik bleef vechten bloemkooloren kreeg, een platte neus en nog een aantal ongemakken. De klas apprecieerde de lesonderbreking. De leerlingen zaten tersluiks te lachen. Een aantal jongens schudden met hun hoofd ten teken dat het niet waar was, wat de hoofdonderwijzer zei. Ik stond echter te trillen op mijn benen, wie moest ik nu geloven.

Het hele geval leverde mij alleen maar psychische schade op. De pedagogische waarde was nul komma nul. Ik had het gehad met meester Beek.

Kerkbezoek

Een tijdje later kwam ik weer met hem in aanvaring. Wij moesten elke morgen voor schooltijd de H. Mis bijwonen. Een van de onderwijzers was bij toerbeurt supervisor. Zo ook, was het de week van meester Beek. Hij zat altijd linksachter, naast het gangpad. Dan had hij een goed overzicht over de meute. Als iemand een scheet liet, dan zag hij aan het centrum van de beroering, wie de mogelijke dader was.

Ik herinner mij, dat de mis gedaan was en ik langs zijn bank naar de uitgang moest lopen. Hij keek mij aan en trok zijn gezicht in een grimas. Met een scheve mond beet hij mij iets toe. Hij spuwde als het ware de woorden in mijn richting. Hij sprak niet hardop, dat mocht immers niet in de kerk. Ik had totaal geen notie wat hij gezegd had. Praten met een scheve mond is moeilijk te liplezen. Ik moest dus gissen, wat hij had gezegd. In mijn naïviteit dacht ik, dat hij mij een compliment had gemaakt, omdat ik zo braaf was in de kerk.

Maar gaandeweg ging ik twijfelen. Voor het maken van een compliment hoef je niet je gezicht in een grimas te trekken. Hij had zich duidelijk aan mij geërgerd. Ik weet zeker dat ik mijn mond niet had opengedaan tijdens de mis. Maar ik weet ook zeker, dat ik geen minuut heb stilgezeten. Dat kon ik namelijk niet. Als iets mij niet lang boeide, dan ging ik draaien. Van links naar rechts en van voren naar achter. Nu zouden ze zeggen het jongetje heeft ADHD. Waarschijnlijk was ik de enige draaitol, dus ik moet hem wel zijn opgevallen.
Hij heeft mij dat duidelijk willen maken. Maar pedagogisch had het geen effect. Hij beschouwde het als een reprimande, ik als een compliment. Over misverstand gesproken.

Omdat we later naar Grevenbicht verhuisden, heb ik hem niet als klassenonderwijzer gehad. Gezien de akkefietjes zou hiervoor ook geen goede basis aanwezig zijn geweest.

Voetbalspel

Ik heb meester Beek nog een keer ontmoet. Op afstand weliswaar. Misschien wel zo’n twintig jaar later, dan de bovenvermelde akkefietjes. Ik voetbalde in Grevenbicht in de plaatselijke voetbalclub Armada. Ik heb het er al over gehad in de ‘Post’ van de reserve-doelman. Ik was eerste doelman en we speelden in Obbeeg tegen de plaatselijke voetbalclub Obbicht.  Meester Beek was kennelijke een fervent supporter van Obbicht. Het was een lange man en ik hoorde hem tijdens de wedstrijd luid commentaar geven. Ik speelde een dijk van een wedstrijd en het bleef lang 0-1.
Ik weet niet of de meester mij herkende als een van de vroegere leerlingen van zijn school. Ik denk het niet. Ik hoorde later wel wat hij allemaal geroepen had.

Een van zijn uitroepen was geweest: “Die man heeft alles, zelfs als hij op zijn rug ligt”.  Dat gaf me even voldoening, want de schandpaal was ik nog niet vergeten.

Pierre Swillens