Finland

Een goede buur is beter dan een verre vriend

Markku

Markku was een Fin. Sterk als een beer, maar ruw en onbeholpen. Familie had hij wel, maar die zag hij nooit. Van sommigen wist hij zelfs niet, of ze nog in leven waren. Vrienden en kennissen had hij ook niet. Hij was, wat je zou noemen een echte Finse ´Einzelgänger´.
Op zekere dag had Markku genoeg van zijn buren. Hij kon er niet meer tegen, om omringd te zijn door andere mensen. Hij kocht een groot bijl en een groot mes, nam voor enkele dagen proviand mee en ging op pad. Hij zou zich een nieuwe bestemming zoeken. Ver van de bewoonde wereld en vooral zonder buren.

Blokhut

Na dagen wandelen door het bos vond Markku wat hij zocht. Een snelstromende rivier, vlak bij de bosrand. Voldoende hout voor het bouwen van een hut voorhanden. Water in overvloed.
Markku bouwde het eerst een blokhut. Niet groot, want hij zou toch de meeste tijd buiten wonen. Maar voldoende groot om te slapen en om ´s winters te verblijven.

Al snel had Markku geen idee meer van tijd. Hij ging slapen als het donker werd en hij stond op als het weer licht werd. Hij had ook geen notie meer van welke dag het was. Hij hoefde ook niet meer naar de Lutherse dienst, dus de zondag was voor hem een gewone werkdag. Markku vond het goed zo, als hij maar geen buren had.

Overleven

Markku moest wel in leven blijven. Dat had hij zich de eerste dag al gerealiseerd. Hij had snel gezien, dat de rivier vol vis zat, forel nog wel. En hij zag dat de forel stroomopwaarts trok. Daarbij moesten ze de trappen in het water al springend overwinnen.
Markku nam een lange stok en ging langs de rivier zitten bij zo´n trap. Na enige missers lukte het hem een springende forel uit de lucht op de kant te zwiepen. Hij veranderde daarbij wel de route die de forel in gedachten had, maar dat deerde Markku niet. Hij wist dat voortaan vis op zijn menu stond.
Hij had geleerd om van twijgen een mand te vlechten en daarin bewaarde hij de dode vis. De mand plaatste hij aan de kant in het water, zo bleef de vis in zijn element.

Maar er waren ook dagen, dat de forel niet ´trok´. Dan veranderde Markku van tactiek, van visser tot jager. Hij had een boog gefabriceerd, waarmee hij pijlen op nietsvermoedende dieren kon afschieten. Markku zat dan dagenlang onbeweeglijk in het bos.  Het wemelde er van de herten en reeën. Als er dan zo´n onschuldig reetje in zijn schootsveld kwam, dan sloeg (beter gezegd schoot) Markku toe.
Het reetje kwam voor de eerste keer met de beschaving in aanraking. Maar daar had Markku geen boodschap aan. Reetjesvlees was mals en goed te bewaren. Als het vroor stopte Markku het reetjesvlees in de door hem gebouwde deepfreezer. Zo kon hij er weer een tijdje tegen.

Buren

Zo leefde Markku ongestoord en ongedwongen. Het was goed zo. Maar op zekere dag kwam daar verandering in. Hij zag een bewerkt stuk hout in de rivier voorbij drijven.. Verhip, dacht Markku op zijn Fins: `Ik heb buren en dat mot ik niet`.

Hij nam zijn bijl en de mand met vis en ging op zoek stroomopwaarts naar zijn naaste buur. Hij liep dagen totdat hij plotseling bij een blokhut kwam, die op de zijne leek. De blokhut behoorde toe aan Erkki. Erkki had eigenlijk hetzelfde idee gehad als Markku. Qua instelling zouden het bloedbroeders kunnen zijn.  Erkki had echter de pech dat hij stroomopwaarts woonde en Markku geen buren duldde.

Markku zei nog wel Sorry op zijn Fins, maar beëindigde het verblijf van Erkki. Van het spreekwoord ´Een goede buur is beter dan een verre vriend´ had Markku nog nooit gehoord. Erkki trouwens ook niet, maar die had er niets meer aan.

Voldaan ging Markku terug naar zijn blokhut. De vis was op, maar dat deerde hem niet. Hij had tenminste stroomopwaarts binnen 100 km. geen buren. Of dat stroomafwaarts ook zou zijn, boeide hem niet. Daar zag hij geen bewerkt hout van.

Epiloog

Markku leefde nog lang en gelukkig aan de rivier. Tot hij op een dag weer bewerkt hout langs zag drijven. Maar dat deed Markku niets meer. Hij had geen fut meer om op zoek te gaan. Hij wist dat hij zich binnen niet al te lange tijd stroomafwaarts zou laten drijven. Dan wist zijn eerste buurman stroomafwaarts, dat hij stroomopwaarts geen naaste buur had. Markku had oog voor details.

Pierre Swillens

Tags: blokhut, finland, forel